Patron

Wisława Szymborska

Urodzona 2 lipca 1923 w Prowencie – polska poetka, eseistka i krytyk literacki, tłumaczka, felietonistka; członkini Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i Polskiej Akademii Umiejętności i laureatka literackiej Nagrody Nobla (1996).

Maria Skłodowska-Curie

Urodzona 7 listopada 1867 r. w Warszawie, zm. 4 lipca 1934r. w Passy – kobieta fizyk i chemik polskiego pochodzenia. Prekursorka nowej nauki – radiochemii. Do jej dokonań należą: opracowanie teorii promieniotwórczości, technik rozdzielania izotopów promieniotwórczych oraz odkrycie dwóch nowych pierwiastków radu i polonu. Pod jej osobistym kierunkiem prowadzono też pierwsze badania nad leczeniem raka za pomocą promieniotwórczości. Dwukrotnie dostała Nagrodę Nobla, za pierwszym razem wspólnie z mężem Piotrem Curie w r. 1903, a po raz drugi indywidualnie w 1911 r.

Władysław Reymont

Urodzony 7 maja 1867 w Kobielach Wielkich, zm. 5 grudnia 1925 w Warszawie, właściwie Stanisław Władysław Reymont – polski pisarz, prozaik i nowelista, jeden z głównych przedstawicieli realizmu z elementami naturalizmu w prozie Młodej Polski. Niewielką część jego spuścizny stanowią wiersze. Laureat nagrody Nobla za czterotomową epopeję chłopską pt. "Chłopi" w 1924 r

Lech Wałęsa

Urodzony 29 września 1943 w Popowie – polski polityk i działacz związkowy. Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej w latach 1990–1995. Współzałożyciel i pierwszy przewodniczący "Solidarności", opozycjonista w okresie PRL. Człowiek roku 1981 według magazynu ‘Time’, laureat Pokojowej Nagrody Nobla (1983).

Czesław Miłosz

Urodzony 1911 w Szetejniach poeta, eseista, powieściopisarz, tłumacz poezji i Biblii. Ukończył studia prawnicze w Wilnie. Współzałożyciel grupy poetyckiej "Żagary". Debiutował w 1930 r. Przed wojną wydał dwa tomiki: "Poemat o czasie zastygłym" (1933) i "Trzy zimy" (1936). Dwukrotnie wyjeżdżał na stypendia do Paryża (1931, 1934-1935). Pracował w Polskim Radiu najpierw w Wilnie, a od 1937 roku w Warszawie. Okupację spędził w Warszawie, wydając konspiracyjnie własne utwory pod pseudonimem Jan Syruć oraz antologię poetycką "Pieśń niepodległa". Po wojnie pracował w dyplomacji, najpierw w USA, potem w Paryżu. W 1951 r. odmówił powrotu do kraju, uzasadniając swą decyzję w artykule zatytułowanym "Nie" (druk. w "Kulturze" 1951 r. nr 5). Mieszkał najpierw w Paryżu, a od 1961 r. osiadł w Berkeley, prowadząc wykłady z literatury polskiej na Uniwersytecie Kalifornijskim. Otrzymywał prestiżowe nagrody literackie, zwieńczone w 1980 r. Nagrodą Nobla (1980) i doktoratem honoris causa na KUL-u w Lublinie. Do 1980 roku w Polsce znano jeden tom poezji Miłosza - "Ocalenie" (1945), kiedy to pojawiły się krajowe wydania szarych i skromnych tomików drugiego obiegu i "Wiersze wybrane" (PIW 1980). Miłosz to klasyk poezji polskiej i poeta klasycyzujący , poeta tradycji i prawdy, ciągle odgrywa najistotniejszą rolę jako punkt odniesienia dla młodszej generacji poetów. Wydał na obczyźnie wiele książek poetyckich, dwie powieści ("Dolina Issy" i "Zdobycie władzy" 1955 i 1953), tomy esejów, z których najważniejsze to "Zniewolony umysł" (1950), "Rodzinna Europa" (1959), "Ziemia Ulro" (1977) oraz przekłady biblijne. Laureat Literackiej Nagrody Nobla w 1980 r.

Józef Rotblat

Henryk Sienkiewicz

Sienkiewicz Henryk, pseudonim Litwos (1846-1916), polski prozaik. Laureat Nagrody Nobla 1905. Jeden z najpopularniejszych pisarzy XX w. Wywodził się z zubożałej rodziny ziemiańskiej. Od 1855 przebywał w Warszawie, 1866-1869 studiował prawo, do 1871 także w Szkole Głównej (Wydział Filologiczno-Historyczny) i na rosyjskim Uniwersytecie Warszawskim.1872-1887 pracował jako reporter i felietonista, 1874-1878 współwłaściciel dwutygodnika Niwa, 1882-1887 redaktor dziennika Słowo. W latach 1876-1878 korespondent Gazety Polskiej. Po wybuchu I wojny światowej udał się do Szwajcarii. Wielokrotnie wspierał swoim autorytetem akcje patriotyczne, np. protestował przeciwko prześladowaniom dzieci polskich we Wrześni (zabór pruski), w okresie rewolucji 1905 w odezwach i artykułach domagał się autonomii dla KrólestwaPolskiego. Międzynarodowym sukcesem oraz głównym argumentem dla przyznania Nagrody Nobla stała się powieść Quo vadis (1896) z czasów Nerona, ukazującamęczeństwo chrześcijan. Sienkiewicz zmarł 15 XI 1916 w Vevey. W 1924 miało miejsce uroczyste sprowadzenie prochów pisarza do Polski, a 27 X 1924 nastąpił ponowny pogrzeb Sienkiewicza w katedrze św. Jana w Warszawie